Sahara, dzisiaj największa pustynia świata, jeszcze 10 tysięcy i 30-50 tysięcy lat temu była ogromną zieloną równiną pokrytą gęstą roślinnością. Jednak na skutek zmian klimatycznych oraz nadmiernego eksploatowania gleby pod uprawę przez Egipcjan aż do wyczerpania zasobów wodnych, zmieniła się w jałowe pustkowie.
Amerykańscy naukowcy, którzy prowadzili w północnej Afryce swoje badania, wykazali, że Sahara wciąż zwiększa swój zasięg, a to oznacza, że pustynnienie obszaru wciąż nie ustało. W ciągu ostatniego stulecia powierzchnia Sahary powiększyła się o całe 10 procent.
Piasek z każdym rokiem pochłania bezodpływowe jezioro Czad, jedno z największych jezior Afryki, które stanowi źródło utrzymania dla około 100 milionów ludzi. Jeszcze 50 lat temu jego powierzchnia wynosiła 25 tysięcy kilometrów kwadratowych. Obecnie to już niecałe 2 tysiące km kw. i wciąż się zmniejsza.
Jezioro Czad w 1972 roku (po lewej) i 2007 roku (po prawej) na zdjęciu satelitarnym. Fot. NASA.To zasługa nie tylko zmian klimatycznych, które objawiają się systematycznie zmniejszającą się sumą opadów oraz nasilającymi się zamieciami piaskowymi, lecz także działalności ludzkiej, w wyniku nadmiernej eksploatacji, głównie do celów irygacyjnych.
Według ostatnich informacji ONZ, widmo głodu wisi tam nad 3 milionami ludzi, głównie dzieci. Tym samym spełnia się czarny scenariusz zawarty w raporcie amerykańskich agencji wywiadowczych z 2012 roku, który wieszczył, że w przyszłości coraz częstsze susze i trudności w dostępie do wody pitnej będą wywoływać coraz to poważniejsze konflikty.
Sahara w ciągu stulecia zaczęła pochłaniać wciąż to nowe obszary na północ i południe, zmieniając w piasek obszar o powierzchni miliona kilometrów kwadratowych. Pustynia dotarła nawet tam, gdzie zieleń tętniła życiem.
Sahara. Fot. Pxhere.To sprawia, że naukowcy coraz chętniej opowiadają się za teorią, że zmiany klimatyczne w przyszłości spowodują dalszą ekspansję pustyni, mimo, że nie brakuje zupełnie odwrotnych opinii, iż Sahara zacznie się kurczyć, bo zacznie nad jej obrzeża docierać mokry monsun.
Los mieszkańców Sahelu, żyznego pasa rolniczego oddzielającego pustynię od sawanny, jest tym samym niepewny. Jeśli pustynia będzie się powiększać, czeka ich klęska głodu, która zmusi ich do opuszczenia swoich domów.
Źródło: TwojaPogoda.pl / Uniwersytet Maryland.