Jest to wulkaniczna wyspa leżąca na wodach Oceanu Spokojnego w Polinezji, około 3600 kilometrów od wybrzeży Ameryki Południowej. Wyspa należy do Chile i zamieszkuje ją 3 tysiące ludzi.
Zaraz po przyjeździe urzekną nas krajobrazy wygasłych wulkanów pnących się na wysokość 600 metrów. Ze względu na surowy klimat spotkać tam można głównie tereny trawiaste oraz paprocie porastające skaliste wybrzeża wyspy.
Krajobraz wyspy został nieodwracalnie zniszczony przez ludność napływową. Najbardziej wartościowe miejsca na wyspie to oczywiście ruiny dawnych osad, gdzie w muzeum zobaczyć można drobne rzeźby kultowe i drewniane, naskalne reliefy, tabliczki pokryte hieroglificznymi znakami.
Są to także pozostałości po polinezyjskich żeglarzach, którzy przybywali na Wyspę Wielkanocną począwszy od piątego wieku, chociaż nie wyklucza się także wpływów prekolumbijskich kultur indiańskich. Miejsce szczególne to znane każdemu Moai. Znajduje się tam około 900 kamiennych posągów, zwanych Moai, stawianych na kamiennych platformach ahu.
Większość z nich została wykuta w czarnym bazalcie Rano Rakaku kamiennymi narzędziami. Posągi spoglądają z wyspy na otwarte wody Pacyfiku. Polinezjaniści zgodnie przyjmują, że budowa posągów została przerwana nagle w siedemnastym wieku.
Powodem było przeludnienie wyspy, klęska głodu, niszczenie przyrody, potężna erupcja wulkanu i wreszcie wybuch walk międzyplemiennych. Choć niektórzy uważają, że posągi stworzyła obca cywilizacja z kosmosu, to jednak dowodów na to nie posiadają.
Co ciekawe od 1986 do 2011 roku Wyspa Wielkanocna jest bazą ratunkową dla amerykańskich wahadłowców. Gdy będziemy głodni podane nam zostaną banany, figi, bataty, kukurydza i ziemniaki, które przecież wywodzą się właśnie z Chile.
Źródło: TwojaPogoda.pl