Porywiste wiatry szalejące nad rozległymi obszarami zachodniej Sahary unoszą w powietrze tony pustynnego pyłu i piasku, a następnie przenoszą je na północ, nad wodami Morza Śródziemnego w kierunku Hiszpanii i Włoch.
W ciągu kilku następnych dni ilości saharyjskiego pyłu będą wysoko w powietrzu na tyle duże, aby niebo nad krajami zachodniej i południowej Europy, od Wysp Brytyjskich przez Francję i Hiszpanię po Włochy, kraje bałkańskie i Grecję, zaczęło zmieniać barwę z lazurowej na żółto-pomarańczową, szczególnie o wschodzie i zachodzie Słońca.
We wtorek (23.04) chmura pyłu zacznie sięgać południowej Polski, aby w środę (24.04) objąć już cały nasz kraj. Drobne ziarenka piasku zaczną spadać na ziemię wraz z deszczem, którego w tym czasie spodziewamy się w województwach południowych, zachodnich i centralnych.
Zawartość pyłu w powietrzu będzie kilkanaście razy mniejsza niż nad Saharą. Wystarczy to jednak, aby ziarenka piasku stały się tzw. jądrami kondensacji, na których osadzają się i łączą ze sobą krople wody. Gdy są na tyle duże, aby ostać się pionowym ruchom powietrza, tzw. prądom wstępującym, wówczas zaczynają opadać na ziemię w postaci tzw. brudnego deszczu.
Największe prawdopodobieństwo wystąpienia tych nietypowych opadów dotyczy obszarów górzystych i podgórskich, gdzie saharyjski pył do powierzchni ziemi ma najbliżej. Nie bądźmy więc zaskoczeni, gdy w Tatrach na białym puchu ujrzymy żółto-pomarańczowe plamy. Ostatnio coś podobnego obserwowaliśmy w Zakopanem na początku marca 2016 roku.
Zazwyczaj taki deszcz przypomina z wyglądu błoto, ponieważ brudzi naszą odzież, rozwieszone pranie, szyby w oknach, chodniki i karoserie samochodowe. Najczęściej mamy z nim do czynienia właśnie o tej porze roku, czyli na wiosnę.
Dawniej uważano je za zły omen
Brudne deszcze padały na Europę od zawsze, a dokładniej od kiedy istnieje Sahara, ponieważ to właśnie ona jest ich źródłem. Nad pustyniami zazwyczaj panują ośrodki wysokiego ciśnienia, które charakteryzują się suchym powietrzem oraz dużymi wahaniami temperatury między dniem i nocą.
Zachód Słońca z saharyjskim pyłem w kwietniu 2016 roku w Polsce. Fot. Artur Michalak / TwojaPogoda.plJednak od czasu do czasu nad największą pustynię świata nadciągają, czy to atlantyckie czy też śródziemnomorskie niże. Powodują one duże zróżnicowanie ciśnienia, które z kolei gwałtownie zwiększa prędkość przepływu powietrza. W efekcie porywisty wiatr zaczyna unosić tony piasku i pyłu, a następnie przenosi go w różnych kierunkach.
Ich wędrówka na zachód, w kierunku wód Atlantyku, oznacza zamiecie piaskowe na Wyspach Kanaryjskich. Piasek jest w ten sposób w stanie pokonać tysiące kilometrów i dotrzeć nad Amazonię w Ameryce Południowej. Wraz z piaskiem dociera tam fosfor, który jest głównym składnikiem odżywczym dla soczyście zielonej roślinności tropikalnej.
Sytuacja staje się znacznie poważniejsza, jeśli wiatr wieje z południa. Wówczas chmura piasku pędzi w kierunku Europy, podobnie jak wulkaniczny popiół, stwarzając zagrożenie dla samolotowych silników.
Pył z Sahary osiadł na szybie auta w Krakowie 10 stycznia 2018. Fot. Facebook / TwojaPogoda.pl / Patryk Pasikiewicz.Kolorowe deszcze czy śniegi dzisiaj wywołują co najwyżej zaskoczenie i są brane za skażenie chemiczne. Niegdyś takie obrazy łączono z zapowiedzią rychłego końca świata. Analizy w większości przypadków wskazują na dużą zwartość kwarcu w takich krwawych opadach, co ujawnia, że jest to zwyczajny pustynny piasek.
Najbardziej spektakularne krwawe deszcze zdarzają się na obszarach pustynnych, gdzie burze piaskowe to codzienność. Deszcze padają tam rzadko, ale jeśli już się pojawią, to mogą mieć nietypową barwę. To właśnie dlatego opis krwawych deszczy kilkukrotnie pojawia się na kartach Starego i Nowego Testamentu. Dziś już nas nie przerażają, lecz uświadamiają nam, że choć wydaje się iż Sahara znajduje się bardzo daleko, to jednak dla zjawisk zachodzących w atmosferze, to niewielka odległość.
Źródło: TwojaPogoda.pl